Harry cz.15

Moje ciało zesztywniało. Co miałem zrobić ? Wrzucić ja do samochodu i udawać , że to się nie zdarzyło czy iść tam do niej i stracić Emily ? Nie mogę postąpić egoistycznie … nie tym razem. W sumie to ja jestem tym największym problemem... to przeze mnie Emily chciała się zabić , to przeze mnie musi przechodzić przez to całe gówno, wszystko przeze mnie.
Spojrzałem na dziewczynę , z jej oczu popłynęła jedna jedyna łza. Otarłem ją kciukiem i chwyciłem jej podbródek. Czułem się jakby czas zatrzymał się wokół nas. Musnąłem jej usta , czując te słodycz być może już po raz ostatni. Odpowiedziała na pocałunek , ale mogłem wyczuć w nim ten ból i słone łzy , które coraz bardziej spływały po jej policzkach.
-Idź , wracaj do domu. - wyszeptałem łamiącym się głosem, patrząc głęboko w jej oczy.
Spojrzała na mnie zdziwiona moim zachowaniem.
-Nie Harry , proszę , chodź ze mną ! Nic Ci nie zrobią ! - zaczęła być coraz bardziej nerwowa.
- Nie Emily... tu się to wszystko kończy. Będę czuwał nad twoim bezpieczeństwem z daleka... Kocham Cię. - wyszeptałem i odszedłem od niej.
Czułem się jakbym umarł. Jakby ktoś zabrał mi jedyny powód do życia... tak było. Tylko , że ja sam sobie to zrobiłem. Sam odebrałem sobie swój najcenniejszy skarb... ale nie mogę być już egoistą i myśleć tylko o swoim szczęściu...
Odpaliłem swój samochód i ruszyłem z piskiem opon , zostawiając Emily i jej matkę...

p.o.v Emily.

Z moich oczu płynęła kolejna fala łez. Czułam ból.. straciłam osobę za , która oddałabym życie. Czułam radość , odnalazłam swoje dawne życie.
Podbiegłam do swojej matki i rzuciłam jej się w objęcia. Czułam jak jej ciało drży, słyszałam jej szloch.
- Emily.. to naprawdę ty ?! - zapytała , kładąc obie ręce na moich policzkach.
Wtuliłam się do jej rąk i przytaknęłam głową. Na nic więcej nie było mnie stać w tym momencie.
-Nawet nie wiesz jak tęskniliśmy.. nigdy nie zwątpiliśmy w to, że żyjesz... - mówiła moja rodzicielka coraz bardziej płacząc...
Odnalazłam ich , straciłam jego. Czy to już koniec?

* * *

- Kim był ten mężczyzna ? - zapytała moja matka, wjeżdżając na podjazd naszego domu.
Ból momentalnie rozniósł moją klatkę piersiową. Starałam się powstrzymać moje łzy. Starałam się nie okazywać tego jak bardzo umieram gdy nie ma go przy mnie. Jednak to było na marne... rozpłakałam się na dobre. 
- Co on Ci zrobił ?! - zapytała moja matka , a ja zaprzeczyłam jedynie głową.
- N..nic... to on mnie uratował..- wyjąkałam.
Spojrzałam w jej oczy. Wyrażały zszokowanie i chyba wdzięczność do niego. Przytuliła mnie ponownie do swojego ciała.
- Chodź . Koniec smutków … czas zacząć nowy , o wiele szczęśliwszy etap życia. - odparła wycierając łzy ze swoich , jak i moich policzków.

Dziewczyna wróciła do swojego domu. Gdy tylko przekroczyła jego próg zaznała szczęścia jakiego nigdy dotąd nie dała jej rodzina. Jednak było coś przez co nie była w pełni szczęśliwa. Zamartwiało ją to , że chłopak – być może jedyny- który uratował jej życie , zniknął tak po prostu z jej życia. Zbliżała się już noc, a ona przysiadła na parapecie okna w swoim pokoju. Przyglądała się gwiazdą mając nadzieję, że Harry również teraz to robi. Właśnie teraz przypomniały jej się wieczory spędzone z tym niesamowitym chłopakiem , który tak bardzo odmienił jej życie. Jedna samotna łza spłynęła po jej policzku.
Chłopak błąkał się po przedmieściach Londynu , szukając.. no właśnie. Wyglądał na smutnego. Kaptur jego czarnej bluzy przysłonił wspaniałe loczki , a jego zielone oczy nie błyszczały już tak jak zwykle. Zniknął ten piękny uśmiech , na który Emily uwielbiała patrzeć. Harry przemierzał kolejne minuty marszu w całkowitej ciszy. Gdy wszedł w naprawdę ciemną ulicę spojrzał w górę , na gwiazdy i uśmiechnął się słabo sam do siebie. W świetle księżyca było widać jak jedna pojedyncza łza opuszcza kącik jego oka. Chłopak wbił swój wzrok ponownie w ziemię i odszedł dalej w ciemność, powtarzając co jakiś czas „Kocham cie , kochałem i będę kochać, nigdy nie zapomnę . Nie o tobie. Znajdę Cię, będziemy szczęśliwi.. Ale teraz oboje musimy to przezwyciężyć ..” .

_____________________________________________
TO NIE KONIEC HISTORII EMILY I HARREGO ! Wiem , że jest krótki ale chciałam wam coś dodać. Szczerze ? Źle się czuje, że musieli się rozstać ... ale co będzie dalej ? Zobaczy się ;) . Kocham was ! No i szczęśliwego nowego roku misiaczki <3

~Cookie Monsteer.