Imagin z Niall'em cz.1

 

Nierozumienie....
Ludzie są nierozumni...
Nie rozumieli kim jest ?
Co robi ?
Nie znali jej sekretu, bo najzwyczajnie w świecie uciekliby lub skazali na śmierć...
Jedni rodzą się, będąc już aniołami, ale to tylko garstka, reszta jest normalna. Skażona złem i dobrem. Oni sami decydują co wewnątrz nich wygra. Światło lub mrok. Ale w każdym złym człowieku jest garstka dobra, a w dobrym garstka zła. Dziwnie za programowany świat prawda ? Ona był kimś innym. Urodziła się normalna, ale posiadała cechy anioła. Nie dlatego, że Bóg to zaplanował. Ona sama wybrała tą drogę, wypełniona dobrocią, nieskażona złem. Lubiła tych, których wszyscy się wstydzili. Kochała tych, którzy uwarzali, że nie są warci kochania. Wierzyła w to, co było niewiarygodne. Chroniła tych, których nikt inny nie chciał. Przyjmowała na siebie cierpienie świata, pragnąc by wszyscy byli szczęśliwi. Była tylko człowiekiem. Wychodziła każdej nocy z domu, uwarzając by nikt jej nie zauważył i błąkała się po mieście, wiedząc, że ktoś potrzebuje pomocy drugiej osoby....

Niebo spowijała czerń, a gwiazdy widoczne jako małe punkciki ukazywały jej drogę. Krok za krokiem przemierzała wąską uliczkę, a jej ciało nie mogło być bardziej zmarznięte. Dygotała, czerpiąc krótkie oddechy. Policzki oblewały się różem, a niebieskie oczy czujnie wypatrywały ludzi. Tej nocy jednak nie ktoś, a on potrzebowała pomocy. Napadnięta, wijąca się z bólu na płytkach chodnikowych. Jasne jak słońce włosy, utopione w błocie straciły blask, a wyraziste tęczówki były nijakie, zdobione kującymi łzami.

Przyjmowała kolejne ciosy, z trudem wołając o pomocy. Jej delikatny głos umierał. Widziała twarz napastnika. Nie mając sił, poddała się, zamykając oczy, tracąc kontakt z otoczeniem.

Budziło się słońce, chociaż mieszkańcy jeszcze spali. Odzyskała świadomość, leżąc brudna i pobita, tam gdzie zasnęła. Jej ciuchy były podarte, a nie które kawałki rozdarte na strzępy. Została zgwałcona, a każdy jeden ruch, był jak bolesna śmierć.... Nie chciała, ale znowu zasnęła słysząc tylko szum, a później kojącą ciszę.

Miejsce, w którym się obudziła, można by pomylić z niebem. O ile wiemy, jak ono wygląda. Jasne, kremowe ściany były uspakajające, ozdobione ciemnymi meblami. Światło z dawkowane, wpadało przez okno, nie raniąc przekrwionych oczu. Czuła pod dłońmi, miękką fakturę materiału. Jedwab. Zamrugała kilkakrotnie, przełykając ślinę, co spotkało się z bolesnym jękiem. Czy można być bardziej pokiereszowanym ? Przez nozdrza wciągnęła powietrze, czując, że nawet oddech jest dla niej trudny. Chciała zasnąć jeszcze raz i obudzić się kiedy indziej, może jak mniej będzie boleć. Nie mogła, bo jej myśli wypełniał szloch, który cały czas słyszała. Chciała się dowiedzieć skąd jest, ale nawet nie mogła zacisnąć dłoni. Szeptane przepraszam, dochodziło z bliska. Jęcząc obróciła twarz, widząc w rogu pokoju, zwiniętego w kłębek swojego gwałciciela. Płakał. Schowany w ciemności blondynek. Zaciskał dłonie na swojej koszuli, z przerażeniem patrząc co zrobił niewinnej dziewczynie.... Jej twarz ozdobiły małe stróżki, a twarz wyrażała przerażenie.
- Chcesz mi coś zrobić ?
Zaskoczyła samą siebie, że była wstanie, wypowiedzieć kilka słów. Pokręcił swoją głową, wstając i ukazując wszystkie mięśnie. Był silny i niezwykle młody.
- Chcę ci pomóc.
- Nie możesz...
- Mogę... ja...
- Zgwałciłeś mnie.
Jego słowa były silne, a jej słabe, ledwo słyszalne.
- Przepraszam.
- Nie naprawisz tego....
- Naprawię.
Podszedł dotykając jej, a ona zamarła. Jak z kamienia, nawet nie oddychała.
- Nie chciałem ci tego zrobić....
Opuścił pokój, szepcząc, że jego imię to Niall....

_________________________________________________

Napisałam dla was Imagina, jest trochę dziwny, ale cóż... będzie jeszcze jedna lub 2 części. A co do "Skrywam tajemnicę.. kiedyś byłeś przyjacielem" kolejna część pojawi się na dniach... /Natalia