Imagin z Louisem

Piosenka

Wszedłem do domu, zamykając z całej siły drzwi. Łzy cisnęły się do oczu, pragnąc uwolnić. Jestem skończonym idiotą. Straciłem właśnie najważniejsze osoby w moim życiu. Wszedłem do naszej, mojej sypialni i położyłem się na łóżku. Przytuliłem poduszkę przesiąkniętą jej zapachem... wciąż w powietrzu unosiła się woń jej słodkich perfum. Spojrzałem na puste szafki, brakowało w nich jej ciuchów, brakowało jej kosmetyków. Chwyciłem nasze wyblakłe zdjęcie i palcem pogładziłem jej policzek. Przyjaźń, Wierność, Rodzina, Szczęście, Miłość, dopiero teraz zdałem sobie sprawę co straciłem. W uszach cały czas brzmi płacz naszej córeczki. Bez nich to nie to samo, życie nie ma sensu, straciło wszystkie barwy, stając się szare. Te dwie dziewczyny odmieniały cały świat.

~*~
-Ja pójdę śpij kochanie- powiedziałem do dziewczyny i udałem się do pokoju małej.
- Co się stało? Zły sen? - zapytałem biorąc małą na ręce.
- Tak - odpowiedziała tuląc się do mojej koszulki.
- Ciiii już go nie ma- ucałowałem jej czółko i zaniosłem do naszej sypialni.
Położyłem na środku jej małe i kruche ciałko, sam kładąc się obok. Przykryłem nas ciepłą kołdrą, zgasiłem lampkę i przytuliłem moje dwa światy do siebie.

~*~

Wspomnienie wdarło się do mojej głowy, a ja uroniłem łzę. Szybko ją wytarłem, czując piekący ból na policzku i zbiegłem na dół. Chciałem o tym zapomnieć, ale nie potrafiłem to było silniejsze. Ich obraz cały czas pokazywał się przed oczami, szargając moje myśli. Nie łatwo jest pogodzić pasje, karierę i obowiązki w domu. Moja chęć doznawania przygód z czasem stawała się silniejsza, niż to co nakazywał rozum.

~*~

-Wyjdź, nie chcę cię widzieć, nienawidzę cię rozumiesz!!!
- (T.I) pozwól mi to wyjaśnić- chciałem ją dotknąć, ale się odsunęła.
- Louis, a co tu wyjaśniać, co tym razem wymyślisz co? - pytała patrząc na mnie ze łzami w oczach. Nie miałem nic na swoją obronę, sprawy zaszły za daleko, wymknęły mi się z pod kontroli.
- Możesz iść do swojej blondyny, idź się z nią prześpij- krzyknęła i wybiegła z małą na rękach z domu.

~*~

Żałowałem, żałowałem, że dałem ponieść się słabości. Uległem pokusie. Sam byłem sobie winny, sam pozbawiłem się najpiękniejszej rzeczy na świecie, pozbawiłem się najpiękniejszego uczucia na ziemi- bycia kochanym.

~*~

Wyszliśmy wspólnie z sąd, byliśmy koło siebie, a jednocześnie tak daleko. Niewidoczny mur wyrósł między nami, niszcząc wszystko. Patrzyłem na dziewczynę wsiadającą do taksówki z naszą córeczką na ręku. Po jej policzkach wciąż leciały gorzkie łzy, dopiero wtedy widziałem ból jaki jej zadałem. Włosy potargane przez wiatr i oczy pozbawione koloru. Morski lazur jej tęczówek wyblakł, zastąpiony szarością. Uśmiech.... nie było uśmiechu.

~*~

Wtedy widziałem ją po raz ostatni, w jej oczach wciąż była miłość, pomieszana z bólem i złością. Cały czas słyszę płacz dziewczynki, gdy dowiedziała się, że nigdy mnie już nie zobaczy. Moje serce również płakało. Wszedłem do pustej kuchni, brakowało jej śmiejącej się. Brakowało porozwalanych zabawek naszego dziecka, brakował miłości. Teraz pozostała pustka, pustka, którą może wypełnić tylko ona. Spojrzałem na stół i dostrzegłem wystającą kartkę z pod gazet. Podszedłem i wziąłem ją do ręki.

Kochałam cię, kocham i zawsze kochać będę.        

Szkoda tylko, że to wszystko spierdoliłeś.

Było warto, powiedz mi ?

                     

                                                   ( t.i )

Te kilka słów uświadomiło mi co zrobiłem, uświadomiło mi, że to koniec, koniec naszej miłości i tego wszystkiego co miałem. Po moim policzku spływały łzy, a ich słony posmak wypełniał usta. To był już koniec, koniec wszystkiego, bo nic mi jej nie zastąpi.

Kocham cię i kochać będę.....

/ Natalia